Γυρτός καθόμουν σ’ εν’ παγκάκι εξαπλωμένος
συλλαμβάνοντας το παρακάτω ποίημα ‘
και ξάφνου μέσ’ απ’ το αυτοκίνητο άνοιξε το παράθυρο
και μου απεκρίθει ένα ‘’ βλήμα
‘’ : ‘’ φουκαράα ‘’,
ξεφυσώντας μια σφυρίχτρα.
Φυσικά ούτε πού σήκωσα κεφάλι
στα μάτια για να δώ τέτοιο ρετάλι,
μά όταν τελείωσα το ποίημα
μ’ ευγνωμοσύνη έγραψα κι’ τούτο…
Άχ Θέε μου πόσο ευχαριστώ…
Ό Ήχος πού παγώνει τον Χ (Κ)ρόνο
Ένας ήχος στα αυτιά μου
σαν σκοπό έχει να τά σπάσει
μά έπειτα διακρίνω
πώς τά τύμπανα ‘τοιμάζει.
Για κάθε μάχη της στιγμής
‘κεί να είμαι, στο Αγιάζι,
τι κι’ αν η φθορά με στάζει
για τον Ουρανό με προϊδεάζει…
Κι’ αυτή η στιγμή ‘ναι, γαλήνη Αιώνια
Καμιά σχέση με των βροτών βελόνια,
Κι’ Είναι άγια και στεντόρεια
Κι’ είν’ Αγέννητη πέρα απ’ το σώμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου