Πνίξιμο

Θυμάμαι μικρός που έφευγες μακριά
όταν οι άλλοι έπαιζαν ή γλεντούσαν '
θυμάμαι πως κλεινόσουν στόν εαυτό σου...
έβγαζες κάποιο τετράδιο ποίησης ή έκανες ότι σκεφτόσουν
καί περιεργαζόσουν τόν χώρο ή έκλαιγες σέ μιά γωνιά,
επιδιώκοντας νά έλκεις τήν προσοχή τους, αφού αμίλητος στεκόσουν από τίς σκέψεις παγωμένος.

Τώρα δέν έφυγαν όλα τά σημάδια '
καί πότε νά προλάβουν τόσα χρόνια που σώπαινες 
καί καταπίεζες τά ένστικτά σου '
δέν γυρνάνε πίσω σ' ένα τσιγάρο δρόμο...

Τό προσωπείο άλλαξε καί κρύφτηκε στής ενδοσκόπησης καί τής μοναχικότητας τό βάθρο, ψελλίζοντας τό ανόητο τού κόσμου
ώς επισύναψη βεβαίωσης τού μεγάλου πνεύματός σου
που σέ κρατάει απόμακρο καί τυλιγμένο στά φασκιά τής σοβαροφάνειας, τυφλώνοντάς σε όταν κάποια σταγόνα Έρωτα
κυλάει στά μάτια σου...

Ανθρωπότητα (Προμηθέας Δεσμώτης )

Άχ καημένη ανθρωπότητα

εξέχασες ποιοι σε ξεγέννησαν

και απεμακρύνθεις με ανταρσία

από τούς γονείς σου.

Τόσα χρόνια καταστρέφεις τό Είναι

και τό Γίγνεσθαι πρός χάριν τών παροδικών

υλικών απολαύσεων.

Τώρα εδέθεις είς τίς ύβρεις του Καυκάσου

(που τόσα χρόνια ως  Ήφαιστος εξίφαινες...) 
με κάθε είδους ραδιουργία,

καί κάθε νύκτα είς τόν ύπνο σου, οι τύψεις σου κατατρώγουν

τό ήπαρ τής επαναλήψεως τής άγνοιάς σου.

Μα εσύ όπως πάντοτε,καταστρέφεις και ξαναχτίζεις

περιμένοντας την διαμεσολάβηση του Ηρακλή, 
ώστε να παραχωρηθεί η θέση σου σέ κάποιον Χείρωνα 
κατανοώντας τήν λειτουργεία τού Νόμου

και αθάνατος να παγιωθείς στό δίκτυο τής Ολυμπίας Αρμονίας...

Υ.γ:  '' ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΥΧΝΌΤΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΙΑΡΚΕΙΑΝ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ Η ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΑΥΤΗ ΟΔΗΓΕΙ ΕΙς ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΝ ΤΗς ΤΡΕΧΟΥΣΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩς ΤΗς ΨΥΧΗΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ Η ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΝΟΝ, ΑΠΩΛΕΙΑΝ ΠΡΟΣΦΙΛΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, ΚΥΡΟΥς ΚΑΙ ΤΙΜΩΝ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΙς ΟΤΙ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟς Ο ΕΑΥΤΟΣ.

           Ο ΑΝΙΑΤΟΣ ΤΡΩΘΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟς, Ο ΟΠΟΙΟς ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΗ ΝΑ ΑΝΕΥΡΗ ΕΙς ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑΝ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΤΟΥ ΥΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ, ΜΟΝΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ''.

Διαλεκτική ενατένιση

Κάθε φορά που δύο άνθρωποι ερωτεύονται Αληθινά

- πράγμα σπάνιο -

γεννιέται κάτι αυθόρμητο από τό κλάμα σου

κάτι που ξέχασες από σκοπό

για να μήν πληγωθείς και ν' αποφεύγεις 

τους συναισθηματικούς βρυχηθμούς του παρελθόντος  

που σε ωθούσαν άλλοτε στό καταπιεσμένο κουλούριασμα του μωρού

(τότε στής κυήσεως τήν Μήτρα/Σπήλαιο...),

και άλλοτε στήν θυμωμένη σου έξαρση.

Τώρα που μεγάλωσες

φοβάσαι τήν θάλασσα και κρυώνεις αμέσως '

μόνο σε αρκετά υψηλές θερμοκρασίες

αντέχει ο οργανισμός σου.

Ένα μήνυμα και αυτό, τής θαλπωρής/ζεστασιάς

που για κάποιους λόγους,

δέν παρείχες ποτέ στον εαυτό σου.

Ο Ίππος σου ( άλλογο μέρος τής ψυχής,

αστάθεια συναισθήματος-Ύδωρ-Βασίλειο του Ποσειδώνα, και γενετήσια ορμή),

είναι μέλανας... ως πρός τήν έλλειψη '

και η ελλειπτική, αφορά πάντα τόν εσωτερικό Φλοιό...

Αιέν αριστεύειν

Κοιτάζεις τα σώματα τών γυναικών με παρθενικό τρόπο
κι' όχι όπως πρίν...
Όμως το σημάδι παραμένει στο γκρεμό '
πως να γνωρίσεις θάθελες ένα από τα πιο ωραία...
Θαρρώ πως αιωρείσαι στήν πρώτη τροχιά του θαυμασμού '
αφού ουσιαστηκά μέχρι τώρα, ποτέ σου δέν έχεις κάποιο ακουμπήσει.

Παρθένα Ψυχή, μήν προσκυνάς...
Δώσου ολότελα μον' σ'ότι Αγαπάς,
σ' ότι σάν Ιδέα σε συγκινεί (συν+κινώ)
γιατι μόνο τότε η γνώμη σου στό στήθος σου,
Αρίστη θα εντυπωθεί και πρός τόν Κόσμον θησαυρούς θα εκ-τυπώσεις...

Υπόσχεση Πυρός

Δέν θα απομακρυνθώ ποτέ από εσένα, άλλε μου εαυτέ
θα μείνω στό Κέντρο σταθερός οπλίτης της σοφίας
μέχρι να νικήσω κάθε Χίμαιρα, κάθε Αμαζόνα,
οτιδήποτε υπάρχει μέσα μου και δέν μου ανήκει
φορώντας για ακόμη μιά φορά το κράνος τής παρθενίας
ώς σύμβολο τής Άτρωτης Φύσης μου που παρέλαβα
από τόν Μέγα θεραπευτή τών θνητών, Ασκληπειό...

Καί όταν καταφέρω να γίνω άνθρωπος, δέν θα επαναπαυτώ
αλλά θά βρίσκομαι ακόμα εν γρηγόρσει, μεταλαμπαδεύοντας
τήν αθάνατη κατάσταση του Απολλώνιου Φωτός είς τα Συμπαντικά Χάη
του Συλλογικού Ασυνειδήτου καί κατά συνέπεια να καταστερωθώ
σιμά στά Γένη τών Αθανάτων Όντων ομοιάζοντας στα πρώτυπα τών Ολυμπίων...

Συναισθηματική αστάθεια

Αυτό τό άκαιρο συναίσθημα

που σού αναδύεται ώς ξεφύσημα κενοδοξίας

καί δικαιολογίας απομάκρυνσης από τή Ζωή,

έχει ώς αποτέλεσμα εκείνο τό κούμπωμα

που από μικρός σάν γρίπη περιστρέφεται στό Είναι σου

θυμίζοντας τή κίνηση τών ηλεκτρονίων 

γύρω από τόν πυρήνα του Ατόμου αλλά καί γενικότερα

απ' όσο αντιλαμβάνομαι, τήν δομή τού Σύμπαντος Κόσμου.

Δέν με ενδιαφέρει ο χαρακτηρισμός.

Αναρωτιέμαι μόνο, πώς μπορεί νά φύγει καί εάν σχετίζεται

όπως υποπτεύομαι, μέ τόν εξευμενισμό του Άρχοντα του συναισθήματος/ύδατος,

Ποσειδέσμου (Ποσειδαών-Ποσειδών ) καί ειδικότερα, μέ τήν σχέση που έχω μέ τήν Μητέρα μου ώς προσωποποίηση τής Γαίας...

Απόψε ήρθα νά σου πώ...

Τ' απόψε δέν ήρθα ώς τιμωρός

μέ τύψεις σκοτεινές νά σ' αγρυπνήσω '

ήρθα μονάχα μέ στοργικότητα

αυτήν τήν έλλειψη νά σου υπενθυμίσω.

Πως έφτασε ο καιρός, κεφάλι νά σηκώσεις

κι' όχι νά συρρικνώσεις τό κορμί,

πως σέ τίποτα καρδούλα μου δέν υστερείς '

βήμα νά κάνεις πιό ταχύ.

Άλλο μήν αγκυροβολείς στό αδιάλειπτο κενό

γιά ν' αποφεύγεις τήν προσπάθεια,

άλλο μήν χάνεσαι  στόν μονότονό σου στοχασμό

καί τής ζωής ν'  αρνείσαι χάδια.

Ήρθα απόψε νά σου πώ

πως τόσα έχεις ταλέντα,

τόν αντίλαλο σου αναπαραστώ

τής Μητρότητος τά λόγια,

' κείνα που ατελεύτητες φορές

πέταξες στά σκουπίδια '

τού κεφαλιού σου γιά νά κάμεις

τά σφαλερά λεπίδια '

καί τά συνονθυλεύματα, απόηχων στασίδια... 

Ό Ήχος πού παγώνει τον Χ (Κ)ρόνο

Ένας ήχος στα αυτιά μου

σαν σκοπό έχει να τά σπάσει

μά έπειτα διακρίνω

πώς τά τύμπανα ‘τοιμάζει.

Για κάθε μάχη της στιγμής

‘κεί να είμαι, στο Αγιάζι,

τι κι’ αν η φθορά με στάζει

για τον Ουρανό με προϊδεάζει…

Κι’ αυτή η στιγμή ‘ναι, γαλήνη Αιώνια

Καμιά σχέση με των βροτών βελόνια,

Κι’ Είναι άγια και στεντόρεια

Κι’ είν’ Αγέννητη πέρα απ’ το σώμα…

Ό Ήχος πού παγώνει τον Χ (Κ)ρόνο 1

Γυρτός καθόμουν σ’ εν’ παγκάκι εξαπλωμένος

συλλαμβάνοντας το παρακάτω ποίημα ‘

και ξάφνου μέσ’ απ’ το αυτοκίνητο άνοιξε το παράθυρο

και μου απεκρίθει ένα  ‘’ βλήμα ‘’ : ‘’ φουκαράα ‘’,

ξεφυσώντας μια σφυρίχτρα.

Φυσικά ούτε πού σήκωσα κεφάλι

στα μάτια για να δώ τέτοιο ρετάλι,

μά όταν τελείωσα το ποίημα

μ’ ευγνωμοσύνη έγραψα κι’ τούτο…

Άχ Θέε μου πόσο ευχαριστώ…

Ό Ήχος πού παγώνει τον Χ (Κ)ρόνο

Ένας ήχος στα αυτιά μου

σαν σκοπό έχει να τά σπάσει

μά έπειτα διακρίνω

πώς τά τύμπανα ‘τοιμάζει.

Για κάθε μάχη της στιγμής

‘κεί να είμαι, στο Αγιάζι,

τι κι’ αν η φθορά με στάζει

για τον Ουρανό με προϊδεάζει…

Κι’ αυτή η στιγμή ‘ναι, γαλήνη Αιώνια

Καμιά σχέση με των βροτών βελόνια,

Κι’ Είναι άγια και στεντόρεια

Κι’ είν’ Αγέννητη πέρα απ’ το σώμα…

Γρίφος

Διόνυσος Ελευθερεύς

Στόν Αγώνα πρός τό Φώς χρόνια διέσχισα ανέγγιχτος από τήν κρούστα τής υποταγής

καί τού κάθε άβουλου όντως, τής εξουσίας τήν επιβολή στά πλαίσια τών κανόνων '

σέ κανένα ρεύμα δέν δογματίστηκα φιλοσοφικό

σέ καμία ομάδα δέν εντάχθηκα ρητόρων, μάγων καί μορφωμένων καθώσπρέπει διδακτόρων,

τίποτα δέν ασπάστηκα αυτούσιο, κανέναν δέν αναγνώρισα ώς αυτό που σήμερις αυθεντία ονοματίζουν.

Ανέκαθεν όπως αποδεικνύεται επανειλημμένως,

υπήρχε μέσα μου κάτι πού μού κάλυπτε όλο αυτό τό κενό τής ευθυνοφοβίας...

Πάντα υπάρχει εν δυνάμει εντός μας, τό Αρχέτυπον τού Διονύσου Ελευθερέα...

Άγνωστο

...καί τί σημασία έχει τώρα πιά... δέν έχω σκοπό νά σέ ακούω νά σέ δώ .... δέν έχει νόημα μιά εικόνα ψεύτική νά αγάπώ... επανέρχομαι στή ζωή πού έχασα... συμπληρώνω τόν Εαυτό μου, ελεύθερο νά τόν υψώσω στής αφοβίας τού Διονύσου Ελευθερέα τήν αγκαλιά καί ωσάν τό Πήγασο μέ τό θράσος τού Σωκράτη νά πετώ...

Όλα τά αφήνω στήν απαλότητα τής Συμπαντικής Νομοτέλειας...

Η Δικαιοσύνη θά λάμψει καί πάλι όπως πάντα...

ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ

Έρχεται ο Χ (Κ) ρόνος ( κι' 'οχι αδίκως )

νά σέ αποσυντονίσει σέ ότι κάνεις ρουφώντας τή Χαρά

πού μέχρι τώρα δέν ένιωσες γιατί παρεμπόδιζες τό έργο τής Συμπαντικής Ροής

προσποιούμενος κάποιον μεγάλο ερμηνευτή τού Λόγου, 

κάποιον άξιο τών περιφερόμενων Θείων Όντων

μέσα σέ μία πλάνη σκοτεινή αναμοχλευμένος νά περιτριγυρνάς,

αναζητώντας τά πλοκάμια τού εαυτού σου, 

απ' τά μελάνια σκονισμένος πάντοτε επιστρέφεις

νά συντονίσεις τίς επιθυμίες σου περί τού Αγαθού Φωτός τού Ενός...

ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ

Οι φωνές τις καταπίεσης

Έρχονται οι φωνές της καταπίεσης να σού ταράξουνε τον νού ‘

Καλώς τις δέχτηκες τις εμμονές που σε ζαλίζουν και σε αποσπούν

Και που σου κρύβουνε τις λύσεις ακόμα κι’ αν είναι δίπλα σου.

Καλωσόρισέ το, το πάγωμα της κυκλοφορίας και τις αποσυντονίσεως

την ελευθέρα εκλογή ‘

Όχι – δεν θα του επισυνάψω πάλι του φόβου την ταμπέλα –

Αυτή την φορά Αγάπη τούτο το σύμπτωμα θα ονομάσω,

γι’ αυτό σού προτείνω να το καλωσορίσεις κιόλας…

Αντιστροφή

...καί καταντήσαμε μέ τά λίγα τά πολλά, νά μή μιλάμε

γιατί ματάκια μου γλυκά τά ίδια πάθη ιδιοσυγκρασιακά μάς κυβερνάνε

κι' έτσι σέ λύτρωσα  κι' εγώ απ' τά γραπτά μου 

καί σέ βοήθησα  χίλιες φορές νά πάψεις νά μέ διαγράφεις,

καί μέ βοήθησες  μέ τή σειρά σου απ' τήν εξάρτηση 
τού συναισθήματος  νά λυτωθώ

καί μέ ταπεινότητα νά σιωπήσω ώστε ν' ακούσω οι Ουράνιοι

τί μου ψέλνουν νιά νά κατανοήσω ' 

καί υπό ευθύνη μου τού κυκλικού Σταυρού τόν Τροχό νά αντιστρέψω

καί από τόν νού μου, τής Σοφίας τήν Θεά νά υποκλέψω...

Άνευ Τίτλου

Κι' άν γράφεις γιά τόν πόνο τής φθοράς ωραία στιχάκια παραμύθια τής Χαλιμάς καλά πράττεις μά μή λές πώς είσαι ποιητής
μήν απαιτείς όταν σου περιφέρουνε στούς τοίχους τίς γραμμές νά βάζουν τ' όνομά σου γιατι ο Δαίμον είναI αλήτης τών πάρκων καί τών δρόμων καί γράφει γιά νά γράφει... Κι' άν κάποια συλλογή σου έχει εκδοθεί πράττεις καλώς μά νά θυμάσαι νά επιστρέφεις στό ταξίδι... Εγώ δέν είμαι ποιητής...

Xωρίς τίτλο

Ήρθε η στιγμή πού τά βάρη σέ γονατίσαν

καί μόνος δέν μπορείς νά τά αντέξεις...

Ήρθε η στιγμή πού η θηλιά κοντεύει νά σέ πνίξει...

καί σιχάθηκες τά πάντα καί τούς πάντες...

τόν εαυτό σου καί τό καβούκι πού έχτισες τόσο καιρό...

Ήρθε η στιγμή νά παρατήσεις τή μοναξιά καί νά μοιραστείς

τά προβλήματά σου...

Ήρθε η στιγμή τής επανεκκίνησης...

Σεμ

Πάντα σέ βλέπω Ερωτική

μέ τόν χιτώνα πού φοράς τόν τυλιχτό

πότε κόκκινο χρώμα πότε λευκό

πότε σέ έν χωρό συνδυασμό

καί η φωνούλα σου ωσάν κελάιδισμα ηχεί Σειρήνων

τόσο αβρό

νοιώθω τή δροσιά τής θάλασσας στών δασυλλίων τά λουτρά

καί πιτσιλιέται η στιγμή αβύθιστη ξεγνοιασιά

πού οδηγεί στό αμόλυντο χαμόγελό σου

όπου ο Χ(Κ)ρόνος πιά δέν κυλά...

Παθητική επιθετικότητα

Εκδικείσαι μέ αδιαφορία 

καί μέ καταστολή εκφράζεις τόν θυμό '

στίς καθωσπρέπει σου αναλώνεσαι αχούς

καί στών ενοχών περιπλέκεσαι τά  τούλια.

Οι Ερινύες χρόνια στά όνειρα σέ κυνηγούν

καί τό τροπάρι σου η αυτουποτίμηση ,

νά σου αναστρέφει τά μαντάτα τά καλά.

Επίτηδες τήν θλίψη σου τήν κάνεις φαεινέστερη

τούς άλλους νά συνεπαίρνεις στήν φο(υ)ρτούνα σου,

νά απορροφάς τόν έλεγχο καί τήν προσοχή τους

ένα συνήθειο που σούμεινε από παλιά...

Ας φανούμε αντάξιοι...

Δέν έχουμε καρδιά μου εμείς

μέ τούς υπόλοιπους δουλειά,

εμείς είμαστε πλάσματα αγνά

φτιαγμένα από αλλιώτικο υλικό,

προερχόμενοι από ένα Άστρο σπάνιο...

πιό Φωτεινό...

Δέν σου λέω αυτό από εγωισμό,

σου λέω τού Βούδα τό ρητό, '' νάσαι άνθρωπος κοινός '' '

μα σάν καί αυτούς δέν είμαστε καρδιά μου,

πάντα θά βλέπεις διαφορά.

Όταν εμείς θά χορεύουμε,

οι υπόλοιποι θά καταπίνουν τόν Βόσπορο

τών ηδονών καί τών τύψεων τούς καρπούς

που θάναι πάντοτε ξηροί γι' αυτούς.

Ας προσέχουμε καρδιά μου

νά μήν συγκρινόμαστε μέ τούς υπόλοιπους,

μά νά τούς αγαπούμε, όπως αγαπούμε

τήν ποίηση, τό θέατρο, τήν μουσική '

ας μήν επιτρέψουμε ν' ανοίξουν τήν πόρτα

τού ασυνειδήτου, οι Κένταυροι καί οι Αμαζόνες μας ξανά...

Είθε νά μεταλλάξουμε τά Άγια Τέρατα τής Ψυχής μας

καί μόνο νά κρατήσουμε τά θετικά από τούς Κένταυρους

καί τίς Αμαζόνες μας...

Είθε ο Ασκληπιός νά θεραπεύσει τίς ψυχές μας ώστε έπειτα
ο Α-πόλλων νά αναλάβει τά ενάντια νά πολώσει...

Γένοιτο, γένοιτο, γένοιτο...

Κοάν Συνειδητότητας

Tό θέμα δέν είναι νά ζείς

αλλά τό πώς,

μήν νομίζεις πώς ζείς

όταν εργάζεσαι καί τρώς

ούτε όταν κοιμάσαι

τό θέμα είναι νά είσαι συνειδητός

καί νά θυμάσαι

ότι ο άνθρωπος ο σοφός

ακόμα κι' όταν κοιμάται είναι ξυπνητός...

Ζεί τήν κάθε στιγμή ενεργός

γνωρίζει τί κινείται τί περνά

τί τού συμβαίνει πρίν η ώρα νάναι αργά...

Πάρε την Ζωή στα χέρια σου

Σημειωμένα τευτέρια που δέν ξεχρεώθηκαν ποτέ ‘

αγεφύρωτες ελπίδες  που ξαναχτίζονταν από τήν αρχή’

λεηλασίες χάσματος που σέ τάξη θέ νά μπούν '

προσπάθειες πολλές... μά καμία ουσιαστική πρόοδος...

Μονάχα κάτι κλαράκια που πεταγόντουσαν αλλά τά έσπαγε ο άνεμος...

Όμως μην το βάλλεις κάτω...

Μεθοδικά καί σταθερά διεκδίκησε αυτό που σού αξίζει...

Όλα από εκεί ξεκινούν... Πιστεύεις ότι δέν σου αξίζει η λευτεριά…

Η συνήθεια βλέπεις, είναι δεύτερη Φύση σου…

Κανένας δεν σού έχει εξηγήσει ποιά είναι η καταγωγή σου…

Είτε από άγνοια είτε από συμφέρον πειθαναγκαστικό…

Είναι δικιά σου ευθύνη φίλε μου η ενδοσκόπηση…

Δικό σου προνόμιο η Ζωή…

Υ.Γ: Πάρε την Ζωή στα χέρια σου.

Μετουσίωση

Τό μεγαλύτερο προσόν του ποιητή,

είναι ότι όταν γράφει

όποια '' αρνητική '' του πλευρά

καί άν νιώθει νά εκφράσει,

χρειάζεται νά είναι ήρεμος.

Πρώτον, λόγο τής ευθύνης

πού ανά τούς αιώνες τού έχει μεταδοθεί

καί δεύτερον, γιατί γνωρίζει ότι εάν αυτό δέν συμβεί

θά βλασφημάει τόν εαυτό του, πού από παρόρμηση,

έγραψε αυτή τήν μπούρδα.

Δέν πειράζει όμως '

Αυτό, θά τού χρησιμεύσει 

ώς μάθημα στή Ζωή

γιά νά συνταιριάξει τό αλλόγιστο  συναισθήμά του.

Αγάπη έχουμε χρέος

Κάθε φορά πού μου δίνεις πάτημα

γελάνε τά μουστάκια μου '

κι' άς αρχίζω νά σέ ειρωνεύομαι

γνέφοντάς σου θυμωμένα.

Είναι η κατάσταση τόσο βεβαρυμμένη από αναμνήσεις

τού πεπερασμένου,

ώστε είναι απόλυτα φυσικό νά διαιωνίζουμε

τήν ασφάλειά μας...

Όμως Αγάπη, πρέπει νά παλέψουμε '

έχουμε χρέος στίς Ψυχές μας, στόν Κόσμο καί τελικά στόν Δία

καί τήν Ήρα πού έσπειραν τά αέναα Σύμπαντα τών εκπληρώσεων...

(Έπ) -παρ(-σις) + άλογον

Διαβάζοντας σχετικά γιά τούς Κενταύρους συνδέοντάς τους μέ τό ά-λογον μέρος τού ανθρώπου (το οποίο φυσικά είναι η υπέρμετρη ενασχόληση μέ τό ένστικτο τής γεννετήσιας ορμής αλλά καί η έπαρση γιά ελευθερία, μή υπολογίζοντας κανέναν...) καί μέ τόν πόλεμο στόν οποίο προέβησαν εναντίων τών Λαπιθών που συμβολίζουν τόν άνθρωπο πού έχει παλέψει μέ τό άλογο μέρος του ( γιά αυτό καί οι Κένταυροι εμφανίζονταν ώς άλογα από τή μέση καί κάτω... μέχρι τότε ήταν''  μισάνθρωποι '' ) καί τό νίκησε,  εμπνεύστηκα αυτό ( φυσικά, εμπλέκω καί κάποια δικά μου πάθη... ).

Εκκινείται η φαντασία

από τήν υπερβολή (άγχος),

σέ κατέλαβε τό άρμα ( Μύθος Ηνιόχου/Λογιστικόν )

δύσκολη πού ' ν ' η επιστροφή.

Συνεχίζεις καί ρετάρεις

απ' την γεννετήσια κατελήφθεις τήν ορμή

καί τό σώμα από κάτω

ενστικτωδώς σέ ειδοποιεί...

καί καλπάζει τό αλογάκι '

επαίροντας σέ χαλιναγωγεί

καί πετάει πρός τήν Ύβρι ( ν )

μπρός στά μούτρα τών Θεών σέ σταματεί...

Όπως γουστάρεις ζήσε

Μή ρωτάς

πού περπατάς καί γιατί

μήν απορείς πούχει χαθεί η Φωνή

πάψε νά σκέφτεσαι τήν Ζωή τήν πικρή

κάνε ότι είναι νά κάνεις κι' ύστερα

ξαποστάσου Ψυχή.

Όπως γουστάρεις ζήσε

Χαρά είναι ο τρόπος νά κινείσαι

κι' όταν τό νιώσεις,  σβήσε

όλα ν' αρχίσουν από τήν αρχή

κι' όταν τό νιώσεις, σβήσε

σειρά νά πάρουν οι Ψαλμοί...

Τό ταξίδι είναι αιώνιο καί η αποδοχή η υπέρβαση...

Ο Διαλογισμός, είναι η σύνδεση μετά τού Θείου Διά-κοσμου κατόπιν ερωτικής συνευρέσεως τού διαλογιστή/Ηρακλή (κλέος τής Ήρας-Αήρ-Άρης = Ψυχή τών Κόσμων-Anima= Ψυχή στά Λατινικά από τό Άνεμος... ) μέ τήν Ψυχήν του... Συνεπώς, δέν πρόκειται γιά κάποια τεχνική αλλά γιά τήν απώλεια κάθε τεχνικής... Η τεχνική, χρειάζεται Μόνο στήν αρχή, μέχρι νά μάθεις νά διαλογίζεσαι μόνος... Η σχέσις Δασκάλου - Μαθητού, δέν θά πρέπει νά διακατέχεται από ψέγματα εξαρτήσεως ειδαλλιώς ο Μαθητής, θά συνηθίσει νά ερμηνεύει τά πάντα σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία μέ αποτέλεσμα τήν μή κατανόηση τής σπυροειδούς ανελίξεως τού Νόμου αλλά καί τήν έλλειψη αυτοπεποίθησης (στάσις σώματος... ).Θά θυμίζει κάτι από τούς ψυχιάτρους στήν Ελλάδα που δίνουνε μιά ζωή χάπια στόν  '' θεραπευόμενο '' (στό εξωτερικό, δίνουν ένα μικρό διάστημα μόνο-εξαρτάται καί τήν περίπτωση βέβαια...) αλλά καί όλους εκείνους τούς ανθρώπους οι οποίοι όταν α-σθενούν, καταφεύγουν αμέσως σέ φαρμακευτική αγωγή ( η οποία '' φωλιάζει '' τήν Ψυχή είς τόν Λήθαργον...) επειδή όπως λένε: '' λειτουργεί πιό γρήγορα καί οι φυσικές μέθοδοι, αργούν καί δέν ξέρω άν ενδείκνυνται ''.  

Υ.γ: Ε βέβαια δέν ξέρεις άν λειτουργούν, εφόσον δέν γίνονται όλα από μόνα τους καθώς είναι απαραίτητη η παρατήρηση καί η υπομονή... αλλά έχουμε πεί ότι τό ταξίδι είναι αιώνιο καί η αποδοχή η υπέρβαση...

Η Δύναμη τού κάποτε

Κάποτε φίλε μου, ήσουνα μές στή Ζωή ενεργός

καί απ' τά μαλλιά τήν άρπαζες

πρός τό μέρος σου.

Μπορεί νά αγχωνόσουνα, νά έσταζες ιδρώτα, 

νά απογοητευόσουνα, μά κοιτούσες κατάματα τήν εμπειρία....

Τώρα άλλαξες φίλε μου...

τό ξέρω, τραβάς ζόρια εκεί κάτω

στών ρευμάτων τόν Πυθμένα...

Τό ξέρω ότι αναστρέφονται

οι παρελθοντικοί σου διασυρμοί...

Τό ξέρω ότι από τά δάκρυα

παραπατούν τά πόδια σου

λόγο τού έντονου τρέμισματος τής συνήθειας...

Όμως νά θυμάσαι πώς δέν σπάει τό μονόπλευρο

εάν δέν δεχτείς αυτό τό κάποτε...

Αυτή είναι η Δύναμή σου....

Η κόλαση είσαι εσύ...

Συνήθισες από παιδί μικρό

νά έχεις τά βλέμματα στραμμένα

πρός τά εσένα...

Συνήθισες νά καλύπτεσαι

πίσω από τά πλαίσια τού ευαίσθητου 

καί εύθυκτου παιδιού

άρα καί ανήμπορου ανθρώπου

πού χτίζει όνειρα είς βάρος άλλων

(ουσιαστικά  ''αφεντικών ''...) '

μέ αποτέλεσμα τώρα, ή αυτοεκτίμησή σου

νά κινείται ανεξέλεγκτα

πότε πρός τήν κομπορρημοσύνη 

καί πότε στόν βυθό τής θάλασσας,

παραδέρνοντας στήν κατατονία τού αυτομαστιγώματος...

Ότι καί νά κάνεις, μέ όποιον καί νά βρίσκεσαι,

Χαρά, δέν θά νιώσεις ποτέ εάν δέν πάψεις νά πιστεύεις

πώς η κόλαση είναι οι άλλοι...

Η κόλαση  είσαι εσύ...

Κατακυριευμένος

Όταν απομακρύνομαι από εσένα,
νοιώθω ότι αντιτάσσομαι στήν Αληθινή μου Φύση
κι' αναστενάζω κλαίγοντας
γιατί εισπράττω τόν δικό σου αγώνα εξισορρόπησης.

Υ.Γ: Περιμένω ώσπου νά συνειδητοποιήσεις καί εσύ πώς είμαστε Ένα.

Σ' αγαπώ
Σέ χρειάζομαι 
καί η ποίησή μου πεθαίνει.

Περιορισμένη Βούληση

Μέσα στήν θλίψη μου

επιστρέφω σέ εσένα '

παρηγορητήριο σέ βρήκα

στά όνειρά μου.

Καταπιάστηκα μέ Ιδέες φιλοσοφικές

καί δυνάμεις αυτογνωσίας '

στό πρόσωπό σου αναδύθηκε

τό απαγχονισμένο χαμόγελο

καί η κρατημένη Χαρά μου.

Κλεισμένος σέ έναν λαβύρινθο

μέ στείρους στοχασμούς,

περιμένω εσένα νά γεννήσεις τίς πράξεις μου.

Όταν σέ οραματίζομαι

αχνά αντιλαμβάνομαι,

τήν σκεπτομορφή του '' δέν αξίζω ''

ώς αιτία τής στασιμότητας...

ώς αιτία πού δέν παγώνει ο Χ (Κ)ρόνος

απ' τήν αστάθεια...

Μού 'πες

Μού 'πες μήνυμα νά μή σού ξαναστείλω
νά μή σέ ζαλίζω καί σέ ενοχλώ,
τό τηλέφωνό σου νά διαγράψω
γιατί σέ ερεθίζω νά μέ βρίζεις καί δέν θές...

Καταλαβαίνω πώς έχεις δίκαιο μά δέν μπορώ
καί ούτε θέλω,
εγώ μάτια μου, δέν μπορώ νά αδιαφορώ
καί όσες φορές τό κάνω, καταπιέζω τή καρδούλα μου
καί είναι τό σώμα μου νεκρό...

Όμως σέ σέβομαι, μέ σέβομαι καί προσπαθώ νά ισορροπώ...
( άραγε νάναι εφικτό...?)

http://www.youtube.com/watch?v=mWnRdDZGcSg

Στατικός επαναστάτης

Βλέπεις τών ξύπνιων τίς ζωές

χαμένα όνειρα όπως τάς λές,

θές καί εσύ λίγο νά ζήσεις

άνετα καί χαλαρά, δίχως τίς παρεξηγήσεις.

Όμως Ψυχή μου, όλα τά έχει η Ζωή,

τί σόι Ζέν, τόσο καιρό μαθαίνεις,

άν δέν μπορείς τήν συνήθεια νά  υπολογίζεις

πώς τόν εαυτό σου θά γνωρίσεις...?

Θά κρεμιέσαι από τρίτους

θά μελαγχολείς καί θά τούς βρίζεις,

στό κράτος ξανά θά τά φορτώνεις

καί στούς γονείς σου,

φωνή θά υψώνεις, θά γαβγίζεις...

Η ανασφάλεια θά σέ κυριεύει

καί του ύδατος η αμφιβολία '

θά αποφεύγεις τή Ζωή,

μέ πρόσχημα τήν ευθιξία.

θά παριστάνεις τόν ποιητή

μέ (Ι)δανεικά αρχίδια-μύδια

θά μιλάς γιά Ελ-ευθερία

μέ θυμό καί σαμιαμίδια...

.

Απολογισμός ημέρας

Η ώρα περασμένες τρείς

ξημερώνει η Αυγή,

κάθισα λίγο μπας καί γράψω,

η μέρα αυτή, νά μήν χαθεί '

αφού πάλι η συνήθεια

μού καθήλωσε τό βλέμμα,

ήτανε μιά  μέρα ίδια

πού μού έζεχνε χολέρα.

Τό κεφάλι μή σηκώσω

κι' αδρανήσει η παγωμάρα,

λές καί από τήν Μοίρα τούτη,

νά γυρεύω 'γω σφαλιάρα.

Κι' άν δέν είχα τή Φωνή μου

τί θά ήμουν κάθε βράδυ,

πώς τόν κόσμο θ' απωθούσα

νά μή μ' άφηνε σημάδι...

Άχ τόν κόσμο τόν ρημάδι...

νά μή μ' άφηνε σημάδι...

Έρωτος κέλευσμα

Νευρίασες πάλι καί θυμώνεις

σέ έπιασε πονοκέφαλος καί αυτό

τό μυρμήγκιασμα στά ακροδάκτυλα

που ξεκινάει απ' τη καρδιά '

κι' όλο σκέφτεσαι τί άλλο νά κάνεις πιά,

κάτι σούρθε ξαφνικά μά δέν τό κάνεις

γιατί όλους τούς παράγοντες μετράς

σά νά επιλύνεις μαθηματικά '

στό μέτωπο μαζεύεται μιά συννεφιά σταχτιά,

τά μάτια σου ερεθίζονται καί αυτά,

σού μιλάνε καί σού λέν δέν θέλουν πιά νά είνα τυφλά '

μά τώρα, τίποτα δέν μπορείς νά κάνεις

γιατι πέρασε η ώρα, πήγε αργά,

ποτέ σου δέν θά μάθεις τί θά γινότανε 

άν τού αγνώστου είχες γυαλίσει τά φτερά...