Τό Δαιμόνιο τού Σωκράτους

Αφηρημένα

κοιτάς τόν χώρο

καί σκαλίζεις τίς πληγές.

Ξάφνου κάτι

εντοπίζουν οι κεραίες τής Ψυχής...

κάποιον ήχο άπειρα μακρινό

ή κάποια Φωνή μέ αίσθηση 

από άλλο κόσμο....

Τότε η Ψυχή κορδώνεται

σάν μέ κάποια ύπαρξη

νά συνδέεται ερωτική,

γι' αυτό τήν πιάνει μανία

καί δύσκολα αποσπάται.

Κυλάει τό δάκρυ

χωρίς γιατί,

τό σώμα χάνεται μέ σπασμούς

σάν κάτι νά θέλει νά ελευθερωθεί

κι' εσύ έχεις χαθεί από τό περιβάλλον

τό απτό,

καί βλέπεις πιά μέ υπεραισθήσεις...

σάν νά σέ έβαλαν κάποιες δυνάμεις στόν χορό

γιά νά συνομιλήσετε σιωπηλά.

Τότε ξεπροβάλει κάποια Ιδέα μέσα από τό Χάος

καί συγκινείσαι γιατί αναγνωρίζεις

τίς ποιότητες τής πλήρους συστάσεως τού Είναι...

- τό Δαιμόνιο τού Σωκράτους...-

που παραμένει διαχρονικό στό αίμα σου...

Υ.γ: Ξυπνάς, γυρνάς στό ψεύδος