Ο Φιλόσοφος είναι ο ερμηνευτής Πάντων τών Φαινομένων...

Η φιλοσοφία ( μέ τήν Πλατωνική φυσικά έννοια ), είναι η αναζήτηση τών αιτίων.

Οταν λέω " αναζήτηση τών αιτίων ", εννοώ από τά σωματικά συμπτώματα, μέxρι τήν εξήγηση τών αντίστοιχων Oυρανίων. Διότι ό φιλόσοφος, γνωρίζει πολύ καλά ότι γιά όλες τίς ασθένειες υπάρχει μία αιτία στήν οποία καταλήγεις διαμέσου μιάς ερωτικής-διαλεκτικής σχέσης, μέ τά συμπτώματα πού σού δίνει η Ψυχή/Αύρα μέσα από τό σώμα. Το σώμα είναι τό όχημα τής Υγείας μας λοιπόν.

Κάτι παρόμοιο βέβαια, συμβαίνει καί κατά τήν διάρκεια τής συνομιλίας δύο ανθρώπων. Εάν ό ένας από τούς δύο συνομιλητές π.χ, γνωρίζει τήν τέχνη τού φιλοσοφείν καί ό άλλος είναι αυτός πού έχει τό σύμπτωμα/πάθος ή α-σθένεια, τότε ο φιλόσοφος μέσα από κατευθυνόμενες ερωτήσεις ( καί κατευθυνόμενη συζήτηση γενικώς ), είναι δυνατόν νά οδηγήσει από μόνο του τόν συνομιλητή, σέ αναιρέσεις, αντιφάσεις καί επαναδιατυπώσεις, ώστε νά αντιληφθεί τά ελαττώματά του. Αυτό θα τό κατανοήσετε καλύτερα εάν διαβάσετε τόν Πλατωνικό διάλογο " Αλκιβιάδης " ( όλοι οι Πλατωνικοί διάλογοι, όπως καί πολλά άλλα κείμενα τών προγόνων μας, έχουν στοιχεία  ψυχολογίας καί όχι μόνο. Γιά αυτό ο ολοκληρωμένος ψυχολόγος θά πρέπει νά τά έχει διαβάσει...).

- Μέ τόν όρο " θεραπεία ", εννοώ αυτό ακριβώς καί όχι τήν λήψη κάποιων φαρμάκων ή θεραπειών τύπου ρέικι. Φάρμακα όχι σίγουρα. Τώρα γιά άλλες μεθόδους, ίσως εξαρτάται από ορισμένους παράγοντες όπως είναι ή σημαντικότητα τής α- σθένειας αλλά καί πάλι, θεραπευόμενος χρειάζεται μάλλον μία καθοδήγιση μόνο στήν αρχή ( η '' αιώνια θεραπεία '', μόνο στήν Ελλάδα ισχύει... ), μέχρι νά κωπάσουν τά πιό '' βαριά '' συμπτώματα. Από εκεί καί έπειτα, ο  '' θεραπευτής '', θά πρέπει νά έχει

εξηγήσει στόν '' θεραπευόμενο '' τό πώς λειτουργεί, ώστε νά συνεχίσει καί μόνος του.

Τελικά, ο γνήσιος ( μέ τήν Πλατωνική έννοια ) φιλόσοφος, έχει τήν ικανότητα νά μεταφέρει σέ κάθε τι, αυτήν τήν διαλεκτική σχέση τής αιτιοκρατίας ή οποία δέν είναι άλλη από τήν αναζήτηση τής Μοναδικής καί Αναλλοίωτης Αλήθειας ( γιά εμένα, τό Θείον... ).

Αποκτά (διαδοχικά πάντα ), τήν ικανότητα νά συνδέει ( προσοχή στή λέξη αυτή... ποιός συνδέεται, μέ τί κτλ...) καί νά ερμηνεύει γιά παράδειγμα, τήν μουσική μέ τήν ποίηση, τό θέατρο μέ τήν Ζωή, νά καταλαβαίνει τόν χαρακ-ήρα ( τήν πορεία που χαράζει η Ήρα/ Ψυχή κατά τήν μυθολογία...) τού τραγουδιστή από τίς φωνητικές του διακυμάνσεις ή τό π΄ς κινείται κτλ.

Όπως καταλαβαίνετε, γιά νά ασχολείται κάποιος μέ αυτόν τόν τρόπο ζωής, θά πρέπει νά διακατέχεται από τρελό Έρωτα...

Καί τελικά, η σύνδεση τήν οποία ανέφερε προηγουμένως, σχετίζεται μέ τήν σύνδεση όλων τών στιγμών... Όπως έλεγε ο Όσσο: '' Όλες αυτές οι στιγμές μαζεμένες γίνονται μία μεγάλη καί αυτό αποτελεί τό Θείον... ''.

Γιά όλους αυτούς αλλά καί πολλούς παραπάνω λόγους ( δέν ξέρω άν τά γράφω καλά... δέν έχω εμπειρία...), γιά εμένα ο φιλόσοφος μέ τήν έννοια τήν οποία τού αποδίδω, είναι ο μάγος τών στιγμών ο οποίος μπορεί νά αντιλαμβάνεται τή Ζωή στήν ολότητά της αλλά καί νά βοηθάει τελικά καί τούς όλους όποτε αυτό είναι εφικτό...