Στόχω πεί μά πάντα τό ξεχνάς...

Στόχω πεί

δέν είναι σά καί μάς

αγγελικά πλασμένος μάς ό κόσμος

στόχω πεί, θέλουν όλα υπομονή

ποτέ νά ζείς νά μήν ξεχνάς

μή σου βαραίνουν οι ουρανοί

καί πέσουνε νά σέ πλακώσουν.

Στόχω πεί

κάτι πρέπει νά κάνεις καί εσύ

μή δέχεσαι τή μοίρα σου εσταυρωμένη

στόχω πεί

πώς μιά ευαίσθητη Ψυχή

συνέχεια τή Ζωή θά βλέπει ανιαρή.

Όχι όμως από βαρεμάρα καί μιζέρια

αλλά από θέση στοχασμού,

παρακολούθησης τής ροής

καί κατανόησης τής αδεξιότητας αυτής.

Μά τό θέμα δέν είναι νά παρακαλάς

όλα νά σούρχονται όπως θές

αλλά νά τό πιστεύεις

σπίθες νά βγάζει τό σπαθί

τής Δυναμής σου ή μορφή.

Σταθερότητα νά έχει η Ζωή

μέ φίλους καί ανυψωτικές κουβέντες,

μέ ταξίδια αλλοτινά

τά τέκνα σου νά γένουνε λεβέντες.

Στόχω πεί μά πάντα τό ξεχνάς

καί οδύρεσε σέ οράματα πλαστικά,

αναλώνεσαι στόν κόσμο σου μέ λύπη.