Μέ την τόλμην μου τήν νεανική,
επέτρεψέ μοι διδάσκαλε αρχοντικέ
τήν γλώσσα ετούτη να διαβάλλω.
Τά πρωτερήματά σου πρώτα ομνύω∙
το ύφος σου εχάρειν το στιλπνό,
η μόρφωσή σου ένα απύθμενο μνημείο
ω πόσο αγαπώ τον στόμφον σου τον ειρωνικό,
Το ιστορικό σου το αρχείο.
Το φιλοσοφικό σου τεταρτημόριο
από τους μύθους ανεσκαμμένο,
εφαρμοζόμενο είς τά βιώματά σου
τά ταξιδεμένα.
Κάτω από της σκέπης τάς αντίξοας συνθήκας,
σύ αποφάσισες, αρχοντικέ διδάσκαλε
τά γραπτά σου να τηρήσεις,
καθώς φαίνεται από μικρός
την σκέψην σου κρατούσες υψηλήν∙
καί την Ιθάκη γρηγορούσες.
Μά επέτρεψέ μοι ω αρχοντικέ διδάσκαλε,
να διερωτόμαι πώς μια τέτοια Ψυχή επέτρεπε
μιάν τόσο φθοροποιούσα ηδονή,
συχνά να επιστρέφει καί να την συνεπαίρνει…
Υ.Γ: Ευχαριστώ σέ διά τον Άρτιον Λόγον σου
και τάς Ιδέας που εκχύλισες στήν διάνοιάν μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου