Η ιδιοσυγκρασία τού ποιητή

Ο ποιητής

δειλός δέν είναι

πλάθει συνέχεια τόν εαυτό του

καί νέες εξελίξεις τής ζωής

ακόμα καί όταν νιώθει τόν πόνο,

ξενυχτά πάνω από τά γραπτά του

νά ηδεί τί τόν απασχολεί

καί πώς θά τό μεταλλάξει στο μελάνι.

Αρκετές φορές, ομοιάζει μέ καταθλιπτικό

γιατί κινείται στά οριακά σημεία τής γονιμότητας

οι σκέψεις μέ στιχάκια των ακολουθούν,

Η άφεση είναι ο κανόνας

μά η εσωστρέφεια η αναίρεσή του.