Μπορούμε ὄλοι μαζί

Θρύψαλα τα τζάμια

στις ράγες του μυαλού,

ανίατες συσκέψεις

αμφίρροπου σαστισμού.

Εφραξαν των σκέψεων οι συρμοί

πάνω στις ράγες συγκρουστήκαν,

ερίχθησαν  εις το ἀδιαμόρφωτον κενό

και επαναπαυθήκαν.

Πότε θα ζήσει  η καρδιά

πότε είσοδο θα κάνει,

πότε απεμπολίσαμεν τα ιδανικά

και γίναμε τσοπάνοι;

Τώρα ο δρόμος χτίζεται

με μια ἐν-νέα ( ἔνος = παλαiός +νέα ) ἀρχή,

πολλά στρεβλά ἐμαζώξαμε

ἀλλά μπορούμε ὄλοι μαζί.