Για Έρωτα δέν έγραψα καιρό
τά πυρωμένα μου τά σωθικά δέν μέ αφήσαν,
η αγκαλιά τής δέν άνοιξε ποτέ απλόχερα
καί oi ελεγείες μου σιγά σιγά εκλείψαν.
Κράτησα μήνες σφιχτά τή θυμισή της
μου γαργαλούσε τό χαμόγελο καί τήν ελπίδα,
ανέκαθεν σάς λέω τό ήξερα
πώς είναι η μιά μου μοναδική λιαχτίδα.
Λόγο δέν έβρισκα ποτέ
νά μ' αποφεύγει τόσο απότομα,
ίσως κι εγώ απότομα ξανοίχτηκα
χωρίς νά υπολογίζω.
Στόν πηγαιμό, τ' ομολογώ τρελάθηκα
στά όρια έφτασα τή μή επιστροφής,
μά όπως πάντα, ανασκουμπώθηκα,
ανασηκώθηκα,
όπως τά στέφανα ταιριάζουνε
τση δυνατής Ψυχής.... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου