Αυτό τό ξύπνημα
τής πεφωτισμένης καρδιάς,
θαρρώ πως δέχεται τό εναρκτήριο λάκτισμα
από τό σημείο του αφαλού/ομφαλού.
Τό λέω γιατί όταν παρατηρώ
εκεί πέρα τήν αναπνοή,
νοιώθω πώς συνδέομαι μέ ένα κομμάτι μου
αγέννητο (μιά αίσθηση ότι δέν είμαι
πραγματικός
ή ότι δέν υπάρχω θά έλεγα ),
αυτόφωτο καί αποστασιοποιημένο από τά
πάντα.
Μέ ένα κομμάτι πού τίποτα δέν τό πτοεί,
που όλα τά μεταποιεί σέ ποίηση.
Τό κομμάτι αυτό, Ψυχή τό αποκαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου