῎Ατιτλο

Τα βράδια συνήθισα το σκίρτημα της Γης
να με παλεύει
το σώμα σε σπαραγμούς του προηγούμενου ξεσπά,
μα όσο βαθαίνει η σιωπή,
το άρωμά σου μάτια μου θυμίζει λευτεριά.
Αναβιώνουν την ημέρα οι ηδονές
το απόγευμα φτάνει στο απόγειο της Μάνας μου το φλέγμα
και η καρδούλα μου σαν τρελή να σπαρταρά
ξανά δειλά, γυρνάει σε εσένα.

Μέσα μου λέω δεν σου αξίζω
γιατί κοινωνικός δεν είμαι σαν και εσένα,
συνέχεια '' υπερκοσμική '' σ' αποκαλώ
κι έτσι ξανά βουτάω σ' εμένα.

Ζω με τον τρόπο μου
ζω με τον τρόπο μου,
λογαριασμό δνε δίνω σε κανένα
ζω με τον τρόπο μου
ζω με τον τρόπο μου
όπως νομίζω γω θα το κιλώ το αίμα.