Εν τη απουσία σου

Τώρα η έμπνευσης εχάθει

λές κι όλα σου 'γίνανε ρημάδι,

όποιος πάει γυρεύοντας, σκοντάφτει

σβήεται η αίγλη του, παύει ν' αστράφτει.

Συνέχεια μεγάλα τάλεγες τά λόγια

όλο χρησμούς καί άσφαιρα λόγια,

οι πράξεις σου σφραγίστηκαν

σπασμένα βόλια.

Τώρα στην απομόνωση απολογείσαι

αναπολείς, βλέπεις ποιός είσαι,

όλα που χάνεις καί δέν κάνεις

τύψεις μαζώχτηκαν

εν απουσία συνείδησής σου.

Τώρα η έμπνευσης εχάθει

ένα παλιό σου ψέλλισε σημάδι,

όποιος φοβάται, πάντα σκοντάφτει

παύει η σιωπή, λείπει τό χάδι.

Υ.Γ: Τό κλάμα σέ εδραιώνει,

Φωνή υψώνει.