Ξεκινάς να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα
μα κάποια πλάνη στο μετέωρο βλέμμα σου αιωρείται
σαν από μηχανής απόσπασμα του άλογου θυμικού σου.
Τα παγκάκια δεν σε φτάνουν λες να αισθανθείς τον εαυτό σου
κι έτσι χιλιόμετρα περπατάς απροσδιόριστα για να τον βρεις
απομονωμένος και βαθιά μα τόσο βαθιά όμως νυχτωμένος...
Ακούραστος τη δίψα σου αποστρέφεσαι και γελώντας
βγάζεις από την τσάντα το στυλό ( πάλι ξεγέλασες τον χάρο μα ως πότε; ).
Ω Θέε μου, έχεις τόσο Ανάγκη να γνωρίσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου