Αυξομείωσης

Νηφαλιότης
άλλοτε υπερηψωμένη'
από τα τέρατα της Ψυχής σου
αποσπάσαι.
Εξαλείφονται τα στίγματα
του πονοσώματος,
εις τα αναρίθμητα σκάματα
των πυλών της ύλης.
Κάτι κάποια φορά
ένα κουμπάκι σου εκκινεί
- μια παιδική σκεπτομορφή
συνήθως σου αντιχάει -
έναν ανασκάλιστο πυθμένα
με σκόνη θωριασμένο.
Και πάλι το όνειρο αναβάλλεται
εις Χ(Κ)ρόνου αόριστου.