Πνίξιμο

Θυμάμαι μικρός που έφευγες μακριά
όταν οι άλλοι έπαιζαν ή γλεντούσαν '
θυμάμαι πως κλεινόσουν στόν εαυτό σου...
έβγαζες κάποιο τετράδιο ποίησης ή έκανες ότι σκεφτόσουν
καί περιεργαζόσουν τόν χώρο ή έκλαιγες σέ μιά γωνιά,
επιδιώκοντας νά έλκεις τήν προσοχή τους, αφού αμίλητος στεκόσουν από τίς σκέψεις παγωμένος.

Τώρα δέν έφυγαν όλα τά σημάδια '
καί πότε νά προλάβουν τόσα χρόνια που σώπαινες 
καί καταπίεζες τά ένστικτά σου '
δέν γυρνάνε πίσω σ' ένα τσιγάρο δρόμο...

Τό προσωπείο άλλαξε καί κρύφτηκε στής ενδοσκόπησης καί τής μοναχικότητας τό βάθρο, ψελλίζοντας τό ανόητο τού κόσμου
ώς επισύναψη βεβαίωσης τού μεγάλου πνεύματός σου
που σέ κρατάει απόμακρο καί τυλιγμένο στά φασκιά τής σοβαροφάνειας, τυφλώνοντάς σε όταν κάποια σταγόνα Έρωτα
κυλάει στά μάτια σου...