Με το βλέμμα χαμηλό

Μυρίζει η ανάσα σου

μένεις μόνος ξανά

σε μαράζει ο πόνος

μα δεν ζητάς γιατρειά.

Ένα κομμάτι σου

αγριεύει

σου ξυπνάει εμμονές

στην αγκαλιά της γυρεύει

να επουλώσει πληγές.

Το ρίχνεις στο γράψιμο

στο διάβασμα,

περπατάς σε μύχιες θυλιές

μέσα σου το γυροφέρνεις

νιες ν’ ανοίγεις πληγές.

Με πρόσχημα φιλοσόφου

ποιητή, κι άλλων θανάτων γλυκών

ακροβατείς στην Αλήθεια

και σε δίχτυα Μυστών…