Άχ αυτό το Κενό...

Κάποτε
ζούσα έντονα
μα απομακρυσμένος
απο τον πραγματικό
εαυτό μου.
Μου δινόντουσαν σημάδια
που δεν έβλεπα ποτέ...
γιατι ούτε καν τα φανταζόμουνα...
Ζούσα σε μια πλάνη
''συμμορφωμένη''
απο την αμάθεια
και την απαιδευσία μου.
Ζούσα έντονα
μα οι στιγμές
δεν είχανε
την εγρήγορση της σιωπής.

Τώρα
όλες οι στιγμές σβήστηκαν,
ώστε να δημιουργηθεί το περιβόητο
σημείο Μηδέν...
το σημείο που δεν μπορεί το εγώ
να επιβιώσει...
''Γεννήθηκα'' στην Ουσία
απο την Αρχή
κολυμπώντας στην Αγνωσία
και όχι στην αμάθεια.
Έτσι,
προέκυψε ο Φόβος του Αγνώστου-Άδηλου
μια αίσθηση σα να υπάρχω αλλά να μην είμαι
τίπποτα...
Χτίζω
τον νέο Εαυτό
απο των καιρών τα καινούρια σημάδια
σαστισμένος και παγωμένος,
απο τις γρήγορες,αλλεπάλληλες
και καινούριες αλλαγές...
Ήρθαν όλα τόσο βιαστηκά...
και οι συνήθειές μου
ήτανε τελείως διαφορετικές...

Υ.Γ:Θα σταματήσω στην Αγάπη στον Χ(Κ)ρόνο...