Σημάδι στη Ψυχή

Νιώθω
πως βρίσκομαι
με την πλάτη στον τοίχο
αφού μεγάλωσα
δεν σ'άγγιξα
δεν σου γέλασα
δεν σε γεύτικα στιγμή...
Κ'όλα μέσα μου
είναι μπερδεμένα
σκόρπια οράματα και απόψεις
για εσένα.
Τώρα ξέμαθα
κ'απ' την Αρχή ξεκινώ...
Αντιλαμβάνομαι
εκ της παρατηρήσεως
τα παιδικά τραύματα
της χαμηλής αυτοεκτίμησης
με το σκυμμένο κεφάλι
και την υποβόσκουσα σκέψη-φάντασμα
του ''δεν αξίζω''...
Θυμάμαι τι τράβηξα..
Μάλλον ήταν δευτέρα Λυκείου
στις πρώτες διακοπές,
όταν ο πόνος
εκδήλωσε την μη αποδοχή
και την καταπίεση της έκφρασης
με ένα ενθύμιο στο Κέντρο του Λόγου...
Ψυχή δεν το πρόλαβα...