Σ’ ένα δωμάτιο κλειστό
ψάχνω τα χνώτα μου να βρω
ξανά για εσένα δε μιλώ,
μα τις πράξεις νοσταλγώ.
Με κάποιο Όραμα Θεϊκό
σηκώνω τον θόλο μου και προχωρώ
τη φαντασία μου παίρνω μαζί
με το χαμόγελο, σου πλάθω τη μορφή.
Κάποια εικόνα νοσταλγώ
με το κορμί σου Αγγελικό
κι’ εγώ ν’ αγγίζω να λυτρωθώ,
εσύ να με φιλάς, να μου χαμογελάς.
Σε ποιον Θεό τώρα να πω
Αγάπη πως σ’ έχω εδώ,
σε ποια καρδιά να πω συγνώμη
χωρίς εσέ μου κύρτωνται οι ώμοι…
Πνίγομαι και χάνομαι
στα δίχτυα σου ανήμπορος αισθάνομαι
πιο δυνατά, πιο δυνατά… Αθανασία… Λευτεριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου