Περίληψης, ποἰήματος του Κ. Π Καβάφη ‘ τὄ Σύνταγμα τής Ηδονής

  

Τό ποίημα :

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=298&cat=5

Τό ποίημα αὐτό του Κ.Π Καβάφη ἔχει ὤς θέμα τά πάθη και ταίς ἐπιθυμίες του ἀνθρώπου μπροστά στα ὀποία χάνεται κάθε εἴδους ἔλεγχος και μέτρο, χωρίς αὐτό ὄμως ἀπαραίτητα να σημαίνει ( ὄπως ἀναφέρει ο ποιητής ) ὄτι εἴναι μη ὠφέλιμο δίότι αὐτή ἤ ἄμετρη ἠδονή πολλές φορές συμβάλει ὤστε να ἐπιτευχθεί η μέθεξις ( τελευταία παράγραφος ‘ …Σε ἐξαντλεί ἀλλά σε ἐξαντλεί με θεσπεσίας μέθας ).῎Ως προς αὐτό το σημείο φυσικά, συμφωνούν βέβαια και πολύ νεώτεροί του και ὄχι μόνο φιλόσοφοι,ψυχολόγοι, στοχαστές, Μύστες κτλ. (ὄτι δηλαδή, η ἐπιθυμία δεν εἴναι κάτι πού πρέπει να καταστραφεί ἀλλά κάτι πού πρέπει να ὑπερβείς και μόνο ἄν περάσεις μέσα ἀπό αυτή ζώντας την στο ἔπακρο εἴναι δυνατόν να συμβεί αὐτό…). Αναφέρει πάλι σε ἔνα σκέλος τής τελευταίας παραγράφου ( ῎Όταν περάση η κηδεία σου, αἴ Μορφαί τάς ὀποίας ἔπλασαν αἴ ἐπἰθὑμίαι σου, θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά ἐπί τοὔ φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εἴς τους ὤμους των ἔφηβοι Θεοί του Ολύμπου…). Εδώ (γενικά τό ποίημα σαν Ιδέα εἴναι πανομοιώτυπὀ με αὐτὄ του ποιήματος ‘ Ιθάκη ‘  ἀπό τόν ἴδιο ποιητή ), ο ‘ συνθέτης ‘ αὐτού του δημιουργήματος μας τονίζει τήν μεγάλη ἀνταμοιβή πού θα ἔχουμε ( ἐφόσον ἔχουμε ζήσει τήν ζωή μας στο ἔπακρό μη ἀποκλείοντας ἀκόμα και τά πάθη μας…). Και ἐδώ βέβαια ἤ ἄποψη αὐτή, συμβαδίζει με τἤν ἄποψη διάφορων φιλοσόφων ὄτι ὄποιος ἔχει ἀπολαύσει χωρίς καμία ἀντίσταση τοὔς ἀνθούς τής Ζωής, ἔχει και ἀντίστοιχο τέλος ( ἄν και μάλλον σηκώνει συζήτηση αὐτό.. ).

Πάλι στην ἴδια παράγραφὀ στην ἀρχή της, μας τονίζει ὄτι συναντήσεις ἀρκετούς ( στον δρόμο για ταή Ιθάκη λοιπόν…) πού θα σε ἀπογοητεύσουν με τόν ἀρνητικό τρόπο σκέψης τους και ταήν ἀπογοήτευςή τους  ἀλλά  ο Κ.Π Καβάφης μας ὑπενθυμίζει ὄτι δεν πρέπει να πτοηθούμε και να ἀφήσουμε τἤν Υψηλή μας σκέψη, να ‘ χαμηλώσει ‘ (Μη ἀπατηθείς ἀπό τους βλάσγημους ὄσοι σε λέγουν ὄτι η ὑπηρεσία εἴναι ἐπικύνδινος και ἐπίπονος ). Με αὐτήν τήν φράση ἔχω να προσθέσω ὄτι ἴσως χαρακτηρίζει ὤς βλάσφημους τους ἀνθρώπους αὐτούς πού ἀπό ἄγνοια ἀπογοητεύονται και δεν εἴναι σε θέση να δούν τά δώρα ἀλλά και τά καθημερινά ‘ θαύματα ‘ τής Ζωής και μιλούν για αὐτή με ἄσκημα λόγια… ( κάποιον σας θυμίζει αὐτό ε..; ).

Τώρα, στην πρότελευταία παράγραφο, θίγει τό θέμα τής μοιρολατρείας ἴσως μπορούμε να πούμε και τήν ὑποτίμηση τής φύσης και του ἐαυτού μας, πού πολλές φορές για αὐτούς τους λόγους του βάζουμε ἐμπόδια κάνοντας σκέψεις του τύπου: ‘’δεν ἀξίζω αὐτό γιατι ἔχω κάνει διάφορες ‘ κακές ‘ πράξεις στη Ζωή μου κτλ…( οι βλάσφημοι πού ἀναφέρθηκε πρίν…), παραβαίνοντας τὄν πιο βασικά Νόμο τής ἀποδοχής τής Φύσεώς μας ἤ ὀποία ναι μέν εἴναι Θεική ἀλλὰ ἀπό τἤν ἄλλη θνητή. Εξάλου μέχρι να φτάσουμε στην Θέωση τής Ιθάκης ἔχουμε πολύ καιρό ἀκόμη… Εδώ ἤρθαμε για να πάρουμε κάποια μαθήματα και ὄχι για να εἴμαστε τέλειοι… 

Η Ζωή γενικά, εἴναι ἔνα δώρο τό ὀποίο ἀξιοποιούμε ὄπως ἐπιθυμούμε (῎Όπως η Ζωή εἴναι κληρονομία και δεν ἔκαμες ταίποτα διά να ταήν κερδίσης ὤς ἀνταμοιβήν, οὔτω κληρονομία πρέπει να εἴναι καί η ἠδονή ).

Εν τω μεταξύ στο τέλος κάθε παραγράφου, ἐπαναλαμβάνει τή φράση ‘ …τό Σύνταγμα τής Ηδονής με μουσικής και σημαίας…). Φαίνεται ὄτι για τόν ποιητή, ὄταν ἔρχεται ἤ ὤρα αὐτή εἴναι Ιερή… ῎Όπως και κάθε ἄλλωστε στιγμή…    

Τό ὄτι   θα χρειαστεί νά βλέπουμε τήν στιγμήν τής Ηδονής σαν Ιερή ὤρα δηλώνεται και ἀπό ταὄ ἀπόσπασμα ταής τρίτης παραγράφου: ‘’ (Τό χρέος σου εἴναι να ἐνδίδης πάντοτε εἴς ταά Επιθυμίας, πού εἴναι τἄ τελειότατα πλάσματα τών τἔλειων Θεών ). Στο σημείο αὐτό,μερικοί ἴσως τόν χαρακτηρίσουν και ‘ Επικουρικό ῍.