Ανώνυμο

Μέχρι να βρούμε Ουρανό

και να παραδεχτούμε ότι πονάμε

κρυφά θα με κοιτάς θα σε κοιτώ

και στο εγώ μας θα ξεσπάμε...

Εγώ θα φιλοσοφώ

μέχρι το ποίημα μου να κλάψει

εδώ πως είμαι να φωνάξει,

εσύ θα τραγουδάς

θα προσποιείσαι πως γελάς

μα το θυμό θα έχεις μέσα σου

της καταπίεσης,

κι εγώ το Όνειρο θαμμένο

της αμφίεσης.

Δεν έχω και άλλη πλέον επιλογή...

Τίποτα δεν μου άφησες...

σκόνη σου δεν θα γίνω...

ούτε θα περιμένω,

θα κάνω τη Ζωή μου κερί ως αναμμένο

και εσύ αν καταλάβεις πια

κατάλαβες,

κι αν είναι απόφαση και το πάρεις

αν είναι για καλό όλα θα γίνουν ομαλά

χωρίς πόνο όπως τώρα, 

όλα θα γίνουν ανθηρά

θα έχει σβήσει τούτη η κόρα.