Κάθε φορά που
νιώθεις άσχημα,
μια αγκαλιά ζητάει
η Ψυχή
ως αναγνώρισμα
ότι κάποιος
συμπάσχει στην όλη υποταγή...
Και εγώ, έχω ανάγκη εσένα....
Ο στοχασμός μου όμως κάπου με κάνει και ντρέπομαι γι αυτό
γιατί όλου του κόσμου οι διαλογισμοί,
στον κάδο πετιούνται των αχρήστων...
Αυτός ο νους... αχ...
συνέχεια κεφάλια ξεφυτρώνει
στο διάβα σου για την Ιθάκη...
άλλοτε τα προσωπεία '' υλικά '' και φανερά
και άλλοτε ανεπαίσθητα και βαθιά συμπιεσμένα.
Πάντα εκεί χρειάζεται να είσαι
γιατί ποιός ξέρει αν λείψεις πάλι τι νέο καμουφλάρισμα
θα ντύσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου