Η επιλογή βαριά...

Τόσο καιρό

μιά ζωή ασταθή

επωμίζομαι

στίς πλάτες τής επιλογής μου.

Ώσπου κατάλαβα

ότι η λέξη είναι βαριά

επιλογή νά τήν ονοματίζω...

Τήν Αγάπη μας νά μεταδώσουμε

Κοιτάζεις κάποια φορά

τήν στιγμή κατάματα '

μά τήν επόμενη

ξεπροβάλει μιά νέα οπτική.

Πόσους άραγε νά έχουμε εαυτούς

καί πόσες νά απορρίπτουμε οπτικές.

Έχουμε ακόμα νά μάθουμε πολλά

καί άλλα τόσα νά αναιρέσουμε,

σκοπός λοιπόν δέν είναι νά αρεσκόμαστε,

αλλά τήν Αγάπη μας στόν κόσμο 

νά μεταδώσουμε.

Ψυχή μου Αθάνατη... ( Κατανοώ...)

Για Έρωτα δέν έγραψα καιρό

τά πυρωμένα μου τά σωθικά δέν μέ αφήσαν,

η αγκαλιά τής δέν άνοιξε ποτέ απλόχερα

καί oi ελεγείες μου σιγά σιγά εκλείψαν.

Κράτησα μήνες σφιχτά τή θυμισή της

μου γαργαλούσε τό χαμόγελο καί τήν ελπίδα,

ανέκαθεν σάς λέω τό ήξερα 

πώς είναι η μιά μου μοναδική λιαχτίδα.

Λόγο δέν έβρισκα ποτέ

νά μ' αποφεύγει τόσο απότομα,

ίσως κι εγώ απότομα ξανοίχτηκα

χωρίς νά υπολογίζω.

Στόν πηγαιμό, τ' ομολογώ τρελάθηκα

στά όρια έφτασα τή μή επιστροφής,

μά όπως πάντα, ανασκουμπώθηκα,

ανασηκώθηκα,

όπως τά στέφανα ταιριάζουνε

τση δυνατής Ψυχής....                          

Η ιδιοσυγκρασία τού ποιητή

Ο ποιητής

δειλός δέν είναι

πλάθει συνέχεια τόν εαυτό του

καί νέες εξελίξεις τής ζωής

ακόμα καί όταν νιώθει τόν πόνο,

ξενυχτά πάνω από τά γραπτά του

νά ηδεί τί τόν απασχολεί

καί πώς θά τό μεταλλάξει στο μελάνι.

Αρκετές φορές, ομοιάζει μέ καταθλιπτικό

γιατί κινείται στά οριακά σημεία τής γονιμότητας

οι σκέψεις μέ στιχάκια των ακολουθούν,

Η άφεση είναι ο κανόνας

μά η εσωστρέφεια η αναίρεσή του.

Ανελισσόμενος Ασκληπιάδης

Εκ τής παρατηρήσεως τού καθρέπτου

( ώς ανερχόμενος Ασκληπιάδης)

συμπεραίνω τήν αιτία τών συμπτωμάτων σου.

Καθώς μιλάς, επεξεργάζομαι τίς κινήσεις

καί τά λόγια,

γνωρίζοντας ότι οι σκέψεις ώς κέντρο αποφάσεων

συνεργάζοντας, εκκινούν τό σώμα καταλλήλως

καί αναλόγος τήν ιδιοσυγκρασία τού κάθε ανθρώπου,

κατόπιν σιωπηλού στοχασμού

( ώστε ο στοχασμός νά ανήκει στήν Διάνοια τής Ψυχής... )

σου παραθέτω τό τί καί πως,

προβάλλοντας καί εκθέτοντας

μέ παραβολικές εικόνες, τούς Κενταύρους καί τίς Αμαζόνες σου.

Τό Αίτιον, καθορίζει τό ενδεδειγμένο σκεύασμα...

Ανακύκλωσης

Καί πώς έτσι μπερδευτήκαμε
καί μέ νέο αγώνα στό ίδιο καβούκι
τό παλιό μέσα κλειστήκαμε,
καί ονειρευτήκαμε...
μέ ελαττώματα παλιά καί χρόνια
μέ καμώματα δειλά και χθόνια...
καί πιαστήκαμε όλοι κορόιδα
στού facebook τήν ταφόπλακα
μά η αναζήτησης θέει αιώνια...

Μή σπαταλιέσαι

Λόγια πολλά μήν σπαταλάς

ανώφελα καί ανούσια θά είναι.

Τίς πολλές εκδηλώσεις τίς κοινωνικές

μήν κυνηγάς,

τό μέτρο άφησε τό πρέπον νά σου δώσει.

Κι' όταν νοιώσεις κουρασμένος

από τήν τύρβη καί τόν όχλο,

κάτσε λιγάκι σιωπηλός

για τόν κόπο σου νά ανταμειφθείς.

Άλλαξε ο Μανωλιός

Τώρα τά χρήματα πετάξανε

μέ κλαυθμούς καί οδυρμούς σύνορα φτιάξανε

καινούριες προτάσεις καινοτόμες,

όμως ξανά σέ κάγκελα οδηγούν οι κατακόμβες...

Καί εσύ τσιμπάς σάν στρατιωτάκι

σου εμφυτεύτηκε καί εσένα τό τσιπάκι,

μές στήν αδράνεια τών καιρών σκλάβος καί δούλος

στό σχέδιο υποταγής αφεντικών,

αδόμητος τρούλος.

Ψευτοκουλτούρα

Ποίηματα γράφεις
όλα τά σφάζεις
στής δόξης καί στού χρήματος τόν βωμό εστιάζεις
κάποιος στοχαστής
κάποιος κόλακας άσσος
κάποιος ακαλλιέργητος μύθος
κάποιος άσχετος μέ περίσσιο τό θράσσος.

Κάποια γλάστρα τής εποχής
που ψύχουλα ψαχουλεύει,
κάποια κυράτσα τής εξοχής
που γι' Αγάπη γυρεύει...

Υ.Γ: Θεέ μου ο νούς μου σαλεύει...http://lostinnamnaira.blogspot.gr/2011/08/blog-post_16.html

Τόν πένθιμο που οφείλομεν αγώνα.

Μιάν ημέρα έφερε τήν άλλη

μονοτονία στό ίδιο ακρογιάλι,

μεγάλωσε η Νύκτα τίς ορέξεις

κι' όλα έγιναν απόληξη μιάς έξις.

Καί καταντήσαμεν

τίς μέρες νά μπερδεύουμε,

σάν η μπογιά μήν άλλαξε τό χρώμα,

σάν ποτέ νά μήν κοιτάξαμε κατάματα
τόν πένθιμο που oφείλομεν αγώνα.

Αυτόματη συνομιλία

Αυτό τό ξύπνημα

τής πεφωτισμένης καρδιάς,

θαρρώ πως δέχεται τό εναρκτήριο λάκτισμα

από τό σημείο του αφαλού/ομφαλού.

Τό λέω γιατί όταν παρατηρώ

εκεί πέρα τήν αναπνοή,

νοιώθω πώς συνδέομαι μέ ένα κομμάτι μου

αγέννητο (μιά αίσθηση ότι δέν είμαι πραγματικός

ή ότι δέν υπάρχω θά έλεγα ),

αυτόφωτο καί αποστασιοποιημένο από τά πάντα.

Μέ ένα κομμάτι πού τίποτα δέν τό πτοεί,

που όλα τά μεταποιεί σέ ποίηση.

Τό κομμάτι αυτό, Ψυχή τό αποκαλώ.http://www.youtube.com/watch?v=nrnRejEaw3s&

Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ ( ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ )

Μέ την τόλμην μου τήν νεανική,

επέτρεψέ μοι διδάσκαλε αρχοντικέ

τήν γλώσσα ετούτη να διαβάλλω.

Τά πρωτερήματά σου πρώτα ομνύω∙

το ύφος σου εχάρειν το στιλπνό,

η μόρφωσή σου ένα απύθμενο μνημείο

ω πόσο αγαπώ τον στόμφον σου τον ειρωνικό,

Το ιστορικό σου το αρχείο.

Το φιλοσοφικό σου τεταρτημόριο

από τους μύθους ανεσκαμμένο,

εφαρμοζόμενο είς τά βιώματά σου

τά ταξιδεμένα.

Κάτω από της σκέπης τάς αντίξοας συνθήκας,

σύ αποφάσισες, αρχοντικέ διδάσκαλε

τά γραπτά σου να τηρήσεις,

καθώς φαίνεται από μικρός

την σκέψην σου κρατούσες υψηλήν∙

καί την Ιθάκη γρηγορούσες.

Μά επέτρεψέ μοι ω αρχοντικέ διδάσκαλε,

να διερωτόμαι πώς μια τέτοια Ψυχή επέτρεπε

μιάν τόσο φθοροποιούσα ηδονή,

συχνά να επιστρέφει καί να την συνεπαίρνει…

Υ.Γ: Ευχαριστώ σέ διά τον Άρτιον Λόγον σου

και τάς Ιδέας που εκχύλισες στήν διάνοιάν μου…

Tύψεις

Μεγάλωσες

με προτροπές

κάποιου γονέα

κάποιου παπά

κάποιου αγνού

δολιοφθορέα

που πάντοτε σε πειθανάγκαζε/ψυχανάγκαζε

να κάνεις τούτο ή το άλλο

κρατώντας στο χέρι μία βίτσα

χτυπώντας σε όταν έκανες

κάτι κακό

όταν ταίριαζες το μαύρο με το καφέ

όταν φορούσες βερμούδα

ενώ στο σαλόνι περίμεναν

οι καλεσμένοι

και στο τέλος τον ρόλο τού κήρυκα

αναπλήρωνε ο νους σου.

Οι φωνές δεν ήταν δικές σου

Ο εαυτός σου ήταν η γνώμη των άλλων.

Παράλογον

Τά ποίηματά μας

μας γελούνε

τά μάτια μας ερμητικά κλειστά

τό Έρεβος θά διαβoύνε,

τά σώματά μας ξεθωριάσμένα

συνήθισαν από καιρό νά απεργούνε

καί η Φύσις, μάς εμπαίζει

για τήν κατάντια 
που μέ ευλάβεια καρτερούμε.

Η Ζωή στα χέρια σου

Πόσο ακόμα θ' αντέξεις νομίζεις

μέσα στα κάτεργα του Χ(Κ)ρόνου

να γελάς υποχθόνια,

πως τα βουνά από μέσα να λες

ότι συνήθισαν ήδη τα χιόνια.

Πόσο ακόμα τον εαυτό σου

θα κρύβεις στο χώμα,

πόσες δικαιολογίες θα ξεπροβάλεις

λοιπόν για να μην βλέπεις.

Ήρθε η στιγμή να γίνεις

Πατέρας και Μάνα,

με θαλπωρή και συμπόνια

στη Ζωή ν' αριστεύεις

χωρίς καμία διχόνοια.

Είχα μια αγάπη, είχα έναν έρωτα

Είχα μια αγάπη

είχα έναν έρωτα
σχηματίσει στην καρδιά
ακατέργαστο από πάθη
είχα ένα όραμα
για την κοινωνία
μαζί θα μαχόμασταν
για την αποθέωση
για την αντίστροφη μέτρηση
είχα μια αγάπη
είχα έναν έρωτα
τόσες φορές τον έστρωσα 
στο χαρτί απ’ της Ψυχής τα έγκατα
βγαλμένο.

Tώρα πέθανε
δεν αντέχω άλλο τα παίγνια.

Φωτός Διόραση

Φαντάσου

νά σχηματίζεται

στό κέντρο του κούτελού σου

ένα μάτι

μέ γύρω αντί για βλέφαρα,

ηλιαχτίδες.

Αριστερά, πάνω, δεξιά καί κάτω,

μέ τή φορά του ρολογιού.

Τό πρώτο πέταγμα είναι αυτό.

Στό δεύτερο άνθισμα,

φαντάσου τό μάτι νά μεγαλώνει

κι' όλο τό κορμί σου νά πλημμυρίζεται

από χρυσές ακτίνες.

Ο παρατηρητής διευρύνεται.

Τό τρίτο άνοιγμα

Ουράνιο Φώς, χρυσό καί πάλι

( ώς σύμβολον θεϊκής συνειδητότητος ),

νά σέ περιστοιχίζει μέ τίς αμέτρητα

μεγαλύτερες ακτίνες

- όλων τών Αστέρων ενωμένες -

σμίγοντας τό απέραντο ολόκληρο μέ τό δικό σου.

Καλώς ήρθες Ψυχή στό Βασίλειο του τέλειου τίποτα.

Ανάγκη Έρωτος

Οι Γυναίκες...
Ποτέ δέν τίς συμπάθησα
γιατί ανέκαθεν είχαν τό πάνω χέρι στό όχι καί στό ναί
στό πώς καί τό γιατί
Πάντα ήταν τά μοιραία θύματα.
Καί αναγκαστικά τό παιχνίδι του άντρα, ήταν νά βρίσκει τήν κατάλληλη στρατηγική
διατηρώντας πάντα τά αντίστοιχα μέτρα
παραπατώντας σέ ένα νήμα κομμένο
κάνοντας ορθοπεταλιές για ένα βλέμμα.

Σκέφτηκε καμιά ποτέ τους νά τόν ρωτήσει πώς είναι από ανωριμότητα νά σου ψήνουν τό ψάρι στά χείλη; Μήπως κάποιες φορές έχει δίκιο να παρεκτρέπεται; Μήπως καταβάθως είστε μαζοχίστριες;

Κι εγώ νά συμμετέχω για μιά ανάγκη γαμημένη...

Τήν άκρη θά τήν βρώ.

Υπογραφή ο Παθών

Δέν πιστεύω σέ ανθρώπους τού Ευ Ζήν

που ανελέητα φιλοσοφούν όλη τήν ώρα,

παρόλο που εντρυφούν στά εσκαμμένα εδάφη τής Ψυχής τους

καί σου απαντούν συνέχεια μέ όσα έχουν διαβάσει

ή μέ τά λόγια κάποιων  αυθεντιών, 

καί μέ στόμφο ανακυκλώνουν τήν πίστη τους

αναιρώντας έτσι τό ανύπαρκτο βίωμά τους...

Διότι, τώρα έμαθα

μικρό καλάθι νά κρατάω

καί ότι μπορώ νά εισπράξω

θά τό εισπνεύσω σιωπηλά.

Μόνο τότε δέν θά σέ παιδεύουν

οι συχνές αντιξοότητες τών φωνών σου,

καί τό μυαλό άδειο θά μείνει για νά κρίνει.

Υπογραφή ο Παθών.

Τό ωραίον είναι τής στιγμής

Η Θεία Νομοτέλεια

γνωρίζει καλύτερα από εμάς

τή στιγμή τής επιβολής τών γεγονότων

άς κάνουμε όλοι στήν άκρη

ώστε ν' ακούσουμε τίς βουλές τού Κυρίου

μή διαπληκτιζόμενοι

μέ τίς μεταξύ μας φωνές

μή φαντασιωνόμενοι

σκιές ρεμβώδεις

που μάς στρυφογυρνούν στόν ύπνο

σάν ανέμους.

Ας αφήσουμε νά συμβεί τό θέλημά Του.

Σκοπός είναι νά αρέσουμε

Κάτι μανίες κοίτα που μάς πιάσανε
σέ κύκλωμα αδιαφορίας μάς ξεχάσανε
σάν τά συντρίμια μάς πετάξανε,
ψέματα παίζουμε καί άς φωνάζουμε
σημαδεμένο τό τέλος μά δέν θά πέσουμε
όρθιοι μαζί θά τούς καθαιρέσουμε...

Μά ποιούς νά καθαιρέσουμε...?

Σκοπός είναι νά αρέσουμε...

Σεληνιάζομαι ( απόσταγμα θυρεοειδούς )

Ποίηση νά γράψεις δέν μπορείς

όλα σέ ενοχλούν αφτού στη Γης,

θαρρείς πως βάλλεσαι από παντού

καί όλοι οι δρόμοι αχανείς.

Η εκδήλωση του έσω

στό σώμα αντικτυπά,

τά νεύρα, ξεχαρβαλωμένες έγιναν χορδές

όποια στάση κι άν επιλέξεις

ανήσυχος κουνιέσαι.

Σούρχεται πάλι ο θυμός

ανεβαινει η καούρα στό Λαιμό,

η έκφραση θεριεύει

διόλου δέν ηρεμείς

καί θέλεις νά φωνάξεις,

σέ κάποιον νά επιτεθείς...

Κάνεις αγώνα νά λαβώσεις τό θεριό,

ίσως τό λάθως σου νάναι αυτό

καί κάποιες φορές απομακρύνεσαι,

φοβάσαι μήν κάνεις τό κακό.

Καί εγκλωβίζεσαι καί τιμωρείς

καί τό χεράκι σου κτυπάς

όπως σου έκαναν παιδί...

Αγάπη

Κλείνω τά μάτια
και αναμιμνήσκω τό παρελθόν
θυμάμαι κάθε λεπτομέρια τής Ζωής μου
ότι θεωρούσα τότε ώς καλό καί ότι ώς αρνητικό
τώρα τό λούζω μέ Αγάπη
κυλάει ποτάμι μου τό δάκρυ
καί αλλάζω την ροή
δέν είμαι πιά κείνο τό παιδί
δέχομαι ότι όλα πέρασαν ανεπιστρεπτί
θυμάμαι τό πρόσωπό μου τό απαλό
διαλογίζοντας χαμογελώ
θέλω νά δώ τόν Νέο μου Εαυτό....
Οχι... Δέν νοσταλγώ...
Είναι τό βίωμα Λευκό...

Γυναίκα ερωτική..

Απλησίαστη

από τήν καυχησιά σου

αποστρέφεσαι...

εγωιστικά ταμπουρώνεσαι

στόν εαυτό σου

επιζητώντας μιάν ανίσχυρη αναγνώριση σκοτεινιάς

ανακυκλώνοντας τή μάσκα μιάς κοινωνίας ανελέητης

καί ανδροκρατούμενης ( υπόθεση 

Βασιλάκης Καϊλας ).

Σ'αρέσει νά αποθείς μα νά παριστάνεις τή μοιραία...

Ύστερα παραπονιέσαι πως  είμαστε είδος πρός

εξαφάνιση...

Νομίζεις πως ζείς τήν Ζωή σου

μά στήν Ουσία μεταπήδησες 
στό σώμα του ἀντρός.

Καί ο μήλος αλέθει πρός τά αριστερά..

Υ.Γ: Τό ξέρω πως δέν σέ κατάλαβα

μά δέν μέ άφησες ποτέ σου...  

Έρως γιά τήν Ψυχή τον Κόσμων

Διακρίνω
τό σχήμα τού κορμιού σου,
τό Πνεύμα σου
τό διαισθάνομαι οξύ,
νέος φιλόσοφος στίς επάλξεις
η έπαρση που σέ λωξεύει,
σέ τάξη θέ νά μπεί.

Σέ παρακολουθώ,
ξέρω τά βήματά σου
καί τήν κατάλληλη στιγμή εμφανίζομαι
ερωτοχτυπημένος
μέ τό κάλος σέ όλες του τίς εκφάνσεις
τά ελλαττώματα που έχεις,
τάχω περάσει
χρέος μου νά επισπεύσω τόν χρησμό
- κάτι εδώ είναι μαγικό -,
γιά τό κοινό καλό τής Πολιτείας.

Γιά τήν Ψυχή τών Κόσμων...

Αγάπη - Γαία

Αγάπη - Γαία

O παρατηρητής

απομακρύνεται

όταν τό βίωμα πιά δέν υπάρχει

- ότι καί όπως καί άν είναι αυτό

χρειάζεται νά ζείς -,

αλλιώς κάθε σου βήμα σέ τίνάζει

πρός τά πίσω.

Διεισδύω βαθύτερα

( άχ στοχαστής εγώ τ' Αενάου

σέ έρημους Λεωφόρους δραπετεύω...),

άν μείνει στάσιμο τό βίωμα

χάνεται η Αγάπη

καί είναι τό σημαντικότερο πρόβλημα αυτό,

διότι άν χαθεί η Αγάπη

χάνεται καί ο Διαλογισμός,

καί τότε μέ ορμή σέ καταπίνεί η Γης

είς τά Τάρταρα σέ συνοδεύει,

γιατί η πρώτη επαφή

συμβαίνει μέ τή Μάνα

καί στά δύο φύλα...

Ο Ουρανός έπεται.

Όταν συμβαίνουν τ' αντίθετα

τότε γίνεσαι επαίτης τής Μητρός,

καί η Μάνα είναι η Αγάπη...

Ο Ουρανός δίκαια μοιράζει μέ σωφροσύνη τήν κατανομή...

Εν τη απουσία σου

Τώρα η έμπνευσης εχάθει

λές κι όλα σου 'γίνανε ρημάδι,

όποιος πάει γυρεύοντας, σκοντάφτει

σβήεται η αίγλη του, παύει ν' αστράφτει.

Συνέχεια μεγάλα τάλεγες τά λόγια

όλο χρησμούς καί άσφαιρα λόγια,

οι πράξεις σου σφραγίστηκαν

σπασμένα βόλια.

Τώρα στην απομόνωση απολογείσαι

αναπολείς, βλέπεις ποιός είσαι,

όλα που χάνεις καί δέν κάνεις

τύψεις μαζώχτηκαν

εν απουσία συνείδησής σου.

Τώρα η έμπνευσης εχάθει

ένα παλιό σου ψέλλισε σημάδι,

όποιος φοβάται, πάντα σκοντάφτει

παύει η σιωπή, λείπει τό χάδι.

Υ.Γ: Τό κλάμα σέ εδραιώνει,

Φωνή υψώνει.

Άνευ τίτλου

Με ένα άτονο βλέμμα
τόν Ήλιο σκοτεινό τόν κοιτάζω,
καί αρπάζω τή πένα
τό κεφάλι μου αδειάζω.

Δέν μπορώ.

Χαθήκαν τά πάντα
σβηστίκαν οι σπίθες,
τεντώσαν τά νεύρα
ξεβάψαν οι ελπίδες.

Δέν μπορώ.

Κρύφτηκε η αγάπη
σέ ανίσχυρα λόγια,
κολυμπάει στό ψέμα
καί στής δειλίας τά πάθη.

Δέν μπορώ.

Προσπαθώ νά σκεφτώ
τό μυστήριο νά λύσω,
τί μου φταίει εδώ
κι απορώ κι απορώ.

Δέν μπορώ.

Χαμένες αγάπες
χαμένοι καί οι στίχοι
χαλάσαν τά λόγια
ψευτίσαν οι κτύποι.

Ανούσιες σκέψεις
καί άκαιρες βλέψεις,
τού εγωισμού σου οι στέψεις
σ' οδηγούν σέ φευγιό.

Δέν μπορώ.

Παιχνίδια που παίζεις
τό νιώθεις καί ας λές,
κι ας δέν μιλάς
αλλάζω ρυθμό....http://www.youtube.com/watch?v=Mm7kgHEfOYs

Άσφαιρες στιγμές

Έρχονται οι φορές
πού απουσιάζει η έκφραση
καί δυσανασχετείς
από ανασφάλεια
ότι πέθανε η Αγάπη σου
Είναι δύσκολο νά τό αποδεχτείς
καί κάνεις απόπειρες γιά τό γαμώτο
όμως ο αντίκτυπός τους
δέν δηλώνει παρουσία
αλλά απουσία...
Είναι ευκαιρία νά σωπάσεις.
Η Αγάπη σέ βρίσκει...
όπως καί η ποίηση...