Ζάλη

Κάθομαι στον υπολογιστή

ποίηση να γράψω

την μέρα μου να αδράξω

την πίκρα μου τραγούδι

για να κάψω.

Ανάδρομα

με παρασέρνει το ποτάμι

στις όχθες του με πάει

μετά βουτάω στο τέρμα του

με ξεγελάει με ξεγελάει

η ανάσα μου σε εκείνη με γυρνάει.

Μετά φιλοσοφία αναγιγνώσκω

Πλατωνικές Ιδέες

πονάει το κρανίο μου

από την μάχη του έρωτά μας.

Η πάλι θα μου πεις μόνο δικιά μου η μάχη;