Μονόλογος

Πεθαίνω τη μέρα στο γιόμα της...
με ένα ενθύμιο-κόμπο στο λαιμό...
θα μείνω μόνος να βρω τον Εαυτό...

Σηκώνομαι αργά μα πέφτω πάλι χάμο...
ίσως τη στιγμή αυτή να μην μπορώ μόνος...
ίσως πάλι να μην είναι αυτό...
Ο νους λανθάνει...
κ'αυτό δεν το αντέχω...
Μαύρο με έλουσε σκοτάδι...
Πάλι ο χάρος με γέλασε...
Είχε καιρό να το κάνει...
Κ'αυτό σημαίνει πως νικάω...ή ότι πρέπει να το αποδεχτώ...

Υ.Γ:Που είσαι εσύ...?