Πνίξιμο

Θυμάμαι μικρός που έφευγες μακριά
όταν οι άλλοι έπαιζαν ή γλεντούσαν '
θυμάμαι πως κλεινόσουν στόν εαυτό σου...
έβγαζες κάποιο τετράδιο ποίησης ή έκανες ότι σκεφτόσουν
καί περιεργαζόσουν τόν χώρο ή έκλαιγες σέ μιά γωνιά,
επιδιώκοντας νά έλκεις τήν προσοχή τους, αφού αμίλητος στεκόσουν από τίς σκέψεις παγωμένος.

Τώρα δέν έφυγαν όλα τά σημάδια '
καί πότε νά προλάβουν τόσα χρόνια που σώπαινες 
καί καταπίεζες τά ένστικτά σου '
δέν γυρνάνε πίσω σ' ένα τσιγάρο δρόμο...

Τό προσωπείο άλλαξε καί κρύφτηκε στής ενδοσκόπησης καί τής μοναχικότητας τό βάθρο, ψελλίζοντας τό ανόητο τού κόσμου
ώς επισύναψη βεβαίωσης τού μεγάλου πνεύματός σου
που σέ κρατάει απόμακρο καί τυλιγμένο στά φασκιά τής σοβαροφάνειας, τυφλώνοντάς σε όταν κάποια σταγόνα Έρωτα
κυλάει στά μάτια σου...

Ανθρωπότητα (Προμηθέας Δεσμώτης )

Άχ καημένη ανθρωπότητα

εξέχασες ποιοι σε ξεγέννησαν

και απεμακρύνθεις με ανταρσία

από τούς γονείς σου.

Τόσα χρόνια καταστρέφεις τό Είναι

και τό Γίγνεσθαι πρός χάριν τών παροδικών

υλικών απολαύσεων.

Τώρα εδέθεις είς τίς ύβρεις του Καυκάσου

(που τόσα χρόνια ως  Ήφαιστος εξίφαινες...) 
με κάθε είδους ραδιουργία,

καί κάθε νύκτα είς τόν ύπνο σου, οι τύψεις σου κατατρώγουν

τό ήπαρ τής επαναλήψεως τής άγνοιάς σου.

Μα εσύ όπως πάντοτε,καταστρέφεις και ξαναχτίζεις

περιμένοντας την διαμεσολάβηση του Ηρακλή, 
ώστε να παραχωρηθεί η θέση σου σέ κάποιον Χείρωνα 
κατανοώντας τήν λειτουργεία τού Νόμου

και αθάνατος να παγιωθείς στό δίκτυο τής Ολυμπίας Αρμονίας...

Υ.γ:  '' ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΥΧΝΌΤΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΙΑΡΚΕΙΑΝ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ Η ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΑΥΤΗ ΟΔΗΓΕΙ ΕΙς ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΝ ΤΗς ΤΡΕΧΟΥΣΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩς ΤΗς ΨΥΧΗΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ Η ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΝΟΝ, ΑΠΩΛΕΙΑΝ ΠΡΟΣΦΙΛΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, ΚΥΡΟΥς ΚΑΙ ΤΙΜΩΝ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΙς ΟΤΙ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟς Ο ΕΑΥΤΟΣ.

           Ο ΑΝΙΑΤΟΣ ΤΡΩΘΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟς, Ο ΟΠΟΙΟς ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΗ ΝΑ ΑΝΕΥΡΗ ΕΙς ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑΝ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΤΟΥ ΥΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ, ΜΟΝΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ''.

Διαλεκτική ενατένιση

Κάθε φορά που δύο άνθρωποι ερωτεύονται Αληθινά

- πράγμα σπάνιο -

γεννιέται κάτι αυθόρμητο από τό κλάμα σου

κάτι που ξέχασες από σκοπό

για να μήν πληγωθείς και ν' αποφεύγεις 

τους συναισθηματικούς βρυχηθμούς του παρελθόντος  

που σε ωθούσαν άλλοτε στό καταπιεσμένο κουλούριασμα του μωρού

(τότε στής κυήσεως τήν Μήτρα/Σπήλαιο...),

και άλλοτε στήν θυμωμένη σου έξαρση.

Τώρα που μεγάλωσες

φοβάσαι τήν θάλασσα και κρυώνεις αμέσως '

μόνο σε αρκετά υψηλές θερμοκρασίες

αντέχει ο οργανισμός σου.

Ένα μήνυμα και αυτό, τής θαλπωρής/ζεστασιάς

που για κάποιους λόγους,

δέν παρείχες ποτέ στον εαυτό σου.

Ο Ίππος σου ( άλλογο μέρος τής ψυχής,

αστάθεια συναισθήματος-Ύδωρ-Βασίλειο του Ποσειδώνα, και γενετήσια ορμή),

είναι μέλανας... ως πρός τήν έλλειψη '

και η ελλειπτική, αφορά πάντα τόν εσωτερικό Φλοιό...

Αιέν αριστεύειν

Κοιτάζεις τα σώματα τών γυναικών με παρθενικό τρόπο
κι' όχι όπως πρίν...
Όμως το σημάδι παραμένει στο γκρεμό '
πως να γνωρίσεις θάθελες ένα από τα πιο ωραία...
Θαρρώ πως αιωρείσαι στήν πρώτη τροχιά του θαυμασμού '
αφού ουσιαστηκά μέχρι τώρα, ποτέ σου δέν έχεις κάποιο ακουμπήσει.

Παρθένα Ψυχή, μήν προσκυνάς...
Δώσου ολότελα μον' σ'ότι Αγαπάς,
σ' ότι σάν Ιδέα σε συγκινεί (συν+κινώ)
γιατι μόνο τότε η γνώμη σου στό στήθος σου,
Αρίστη θα εντυπωθεί και πρός τόν Κόσμον θησαυρούς θα εκ-τυπώσεις...

Υπόσχεση Πυρός

Δέν θα απομακρυνθώ ποτέ από εσένα, άλλε μου εαυτέ
θα μείνω στό Κέντρο σταθερός οπλίτης της σοφίας
μέχρι να νικήσω κάθε Χίμαιρα, κάθε Αμαζόνα,
οτιδήποτε υπάρχει μέσα μου και δέν μου ανήκει
φορώντας για ακόμη μιά φορά το κράνος τής παρθενίας
ώς σύμβολο τής Άτρωτης Φύσης μου που παρέλαβα
από τόν Μέγα θεραπευτή τών θνητών, Ασκληπειό...

Καί όταν καταφέρω να γίνω άνθρωπος, δέν θα επαναπαυτώ
αλλά θά βρίσκομαι ακόμα εν γρηγόρσει, μεταλαμπαδεύοντας
τήν αθάνατη κατάσταση του Απολλώνιου Φωτός είς τα Συμπαντικά Χάη
του Συλλογικού Ασυνειδήτου καί κατά συνέπεια να καταστερωθώ
σιμά στά Γένη τών Αθανάτων Όντων ομοιάζοντας στα πρώτυπα τών Ολυμπίων...

Συναισθηματική αστάθεια

Αυτό τό άκαιρο συναίσθημα

που σού αναδύεται ώς ξεφύσημα κενοδοξίας

καί δικαιολογίας απομάκρυνσης από τή Ζωή,

έχει ώς αποτέλεσμα εκείνο τό κούμπωμα

που από μικρός σάν γρίπη περιστρέφεται στό Είναι σου

θυμίζοντας τή κίνηση τών ηλεκτρονίων 

γύρω από τόν πυρήνα του Ατόμου αλλά καί γενικότερα

απ' όσο αντιλαμβάνομαι, τήν δομή τού Σύμπαντος Κόσμου.

Δέν με ενδιαφέρει ο χαρακτηρισμός.

Αναρωτιέμαι μόνο, πώς μπορεί νά φύγει καί εάν σχετίζεται

όπως υποπτεύομαι, μέ τόν εξευμενισμό του Άρχοντα του συναισθήματος/ύδατος,

Ποσειδέσμου (Ποσειδαών-Ποσειδών ) καί ειδικότερα, μέ τήν σχέση που έχω μέ τήν Μητέρα μου ώς προσωποποίηση τής Γαίας...